- BRUNDUSIUM
- BRUNDUSIUMquae et Brundisium, Brendesium Ptolemeo, Brentesium Stephano, urbs Calabriae ad mare Adriaticum sita viâ Appiâ, eousque praeductâ, et in primis Italiae portu insigni nobilis, ex quo Romanis tritissimus olim fuit in Graeciam Asiamque transitus. Urbs a Cretensibus habitari dicta, qui cum Theseo e Gnosso venerint; dein ab iis, qui cum Iapyge e Sicilia accesserint, Strabo l. 6. Postea Brundusium Regem habuit, cui multum agri ademptum est a Spartanis, qui cum Phalantho Tarentum venerant, Ibid. Brundusini nihilominus post haec eum exulem receperunt mortuumque splendidâ sepulturâ dignati sunt, Iustin. l. 3. c. 4. In nummis occurrit ΒΠΕΝΔΗΣΙΝΩΝ, apud Ioh. Marshamum Canone Chron. Sec. XVII. ubi de Magna Graecia. A' Brento quodam Herculis filio, si Stephano fides, aut certe a cervini capitis similitudine, quod Mestapii linguâ suâ Βρέντιον appellant. Lucan. l. 2. c. 609.Brudusil tutas Magnus conscendit in arces.De situ eius haec innuit idem, Pharsal l. 5. v. 406.--- Curvique tenens Minoia tectaBrundusii, clausas ventis brumalibus undasInvenit, et pavidas hibernô sidere classes.Ubi curvum dixit, quia semicirculi in formam iacet. Idem Poeta de cadem urbe, l. 2. v. 613.Hanc latus angustum iam se cogentis in arctumHesperiae, tenuem producit in aequora linguam,Adriacas flexis claudit quae cornibus undas.Meminit eiusdem Horatius, l. 1. Sat. 5. v. ult. qua iter ab Roma ad Brundusium usque describitur:Brundusium longae finis chartaeque viaeque.Scil. Appiae, quae huc tandem perducta fuit, per Primam et Secundam Italiae regiones. Unde Silius l. 8. v. 575.Nec non Brundusium, quo desinit Itala tellus.Denique Festus, Brundismm, inquit, quidam Poete brevitatis causâ, Brendam dixerunt. longitud. 42. 17. latitud. 40. 34. Hodie Brindisi. Addo quod Ioh. de Ianua, a Brunda, h. e. capite vel cornu cervi, urbem hanc dictam vult: Videntur enim, inquit ex Papita, cornuacervi et caput et figura, in dispositione eiusdem loci. Vide Stephanum de Urbibus et Isidor Origin. l. 15. c. 1. Certe Brundam hanc urbem vocat Arnob. adv. Gentes l. 2. Viderant enim (Romani) currum Simonis magi, et quadrigas igneas Petri ore difflatas, et nominatô Christô evanuisse. Viderant --- pondere praecipitatum suô cruribus iacuisse praefractis: post deinde perlatum Brundam cruclatibus et pudore defessum ex altissimi culminis serursum praecipitâsse fastigio. Poetae item. Festus, Brundusium quidam Poetae brevitatis causâ Brundam dixerunt.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.